Ineens héél stil in mijn hoofd
 
Het werd ineens héél stil in mijn hoofd.
Eventjes maar.
En daarna viel de genadeklap.
‘Vroege dementie’.
Ik had het dus tóch goed gehoord.
 
 
‘Pas’ 54
 
Maar ik ben ‘pas’ 54!
Ze hebben zich dus vást vergist en wellicht een naam verwisseld.
Dus zo meteen komt het wel goed.
Hebben ze hun vergissing ontdekt.
En kan ik straks mijn adem weer beter voelen.
 
 
Vergissing?
 
Ze bleef mij aankijken. De neurologe.
En schudde zachtjes ‘Nee’.
‘Dit is ‘m. Tot nu toe dan. Want we zoeken nog wel verder’.
Ik keek naar mijn liefste van de wereld.
Hij knikte stil en pakte mijn hand maar zei niets.
Alsof zijn zwijgen mij de steun gaf om de door haar uitgesproken woorden op te vangen.
Nog eens te herhalen.
Maar ik voelde alleen nog zijn altijd warme hand.
En daarna werd het koud.
 
 
Uit de droom
 
Er wandelen razendsnel een heleboel woordjes in mijn hoofd.
Die mij vertellen dat ik eigenlijk nog zoveel dingen wilde doen.
Ik krijg haast. Raak bijna in paniek.
En denk dat ik droom.
Dus straks kan ik mezelf heel erg gerust stellen.
Want ik word heus wel wakker.
Uit de droom die mij bezoekt.
 
Nog even wachten dus.
Dan komt alles goed.
Vast wel.
 
 
100 minus zeven
 
Het gaat wel snel.
De dagen dragen mij bijna ongemerkt door de uren heen.
En ik voel me sterk maar óók verward.
Ineens vind ik mij en mijn lief terug op stoelen in een ander ziekenhuis.
Het is een pittige neurologe. Een hele vriendelijke overigens.
En volgens mij héél kundig.
Ze vraagt mij om terug te tellen.
Vanaf  100 steeds 7 eraf.
Ik kijk haar aan en start op haar verzoek.
Na twee keer tellen blijft het stil in mijn hoofd. Alsof er niets meer beweegt ineens.
‘We proberen het nog een keer’ hoor ik haar opnieuw vriendelijk zeggen.
‘Toe maar, begin maar even opnieuw vanaf 100’.
Het lijkt of het onder mijn schedel begint te zweten. Het hapert meteen ‘daarboven’.
Ik ben al 100 jaar leerkracht en Kinder- en jeugdtherapeut en heb veel geïnspireerde en bevlogen vrouwen -en soms een énkele man- opgeleid in dit prachtige beroep.
Ik heb altijd kunnen tellen.
Maar vind nu de knop niet meer.
Ik zie hoe zij mijn lief aankijkt. En ik zie hoe hij naar haar terugkijkt.
Hun ogen communiceren met elkaar.
‘Weet je, we stoppen gewoon even met deze test.
Misschien lukt het op een ander moment beter.’
Maar ik heb het gevoeld. Zojuist.
Ze klonk geforceerd.
En mijn eerste gedachte was meteen dat zij iets achterhield.
Begint die achterdocht nú al?